Okurlar bütünüyle kötü ve bütünüyle iyi birinden sıkılırlar hep. (s.93)
Mutluluk, insanın bilinçle istediği hayatı yaşaması. (s.130)
Hafızamızın, biz yaşlandıkça fazla yük taşımak istemeyen huysuz bir yük hayvanı gibi attığı ağırlıklar en sevmediği yükler midir, en ağırları mı, yoksa en kolay düşenler mi? (s.135)Mutsuzluktan tıkanacak gibi oldum. (s.135)
Onların tatsız ve yavan masallarının değil de, kendi hayallerimin bahçesinde gezinmekten öyle memnundum ki. (s.179)
Kendim olamazsam onların olmamı istedikleri biri oluyorum ve onların olmamı istedikleri o insana hiç katlanamıyorum ve onların olmamı istedikleri o dayanılmaz kişi olacağıma hiçbir şey olmayayım daha iyi diye düşünüyordum. (s.180)
Bir başkasının belleğini ağır ağır edinmekten başka neydi ki okumak? (s.312)
Uykunun en güzel yanının insanın olduğu kişiyle bir gün yerine geçeceğine inanmak istediği kişi arasındaki gözyaşartıcı uzaklığın unutulması olduğu kadar, duyduklarıyla hiç duymadıklarını, gördükleriyle hiç görmediklerini ve bildikleriyle hiç bilmediklerini huzurla birbirine kavuşturmabilmesi olduğunu bir kere daha anladı. (s.352)
Bütün anılardan, eşyalardan ve kitaplardan daha çekilmez olanı insanlardır. (s.411)
Sinemadan çıkan kalabalığın yüzünde bir hikayeye gırtlaklarına kadar gömülebildikleri için kendi mutsuzluklarını unutan insanların huzuru vardı. (s.220)
Dünya dediğimiz rüyalar alemi, bir uykudagezerin şaşkınlığı içinde kapısından giriverdiğimiz bir evse eğer, edebiyatlar da, alışmak istediğiniz bu evin odalarına asılmış duvar saatlerine benzerler. (s.152)
Sanki ben ben değildim. Sanki olmam gereken kişi peşimdeydi. (s.138)