"Eskiden onunla beraberken çok eğlenirdim. Kendini idare etmekten yoksun olduğu için ona türlü şakalar yapardım. Ama o kadar ahmaktı ki, benim şaka yaptığımı bile anlamazdı. Ben pek gülerdim. Onun yanında kendimi çok akıllı hissederdim.Ona ne istesem yaptırabilirdim. Git kendini uçurumdan aşağı at desem, atardı. Bir süre sonra bu durum beni pek eğlendirmez oldu. Ne yaparsam yapayım bana kızmıyordu. Dayaktan canını çıkardığım oldu. İstese kemiklerimi un ufak edebilirdi ama bana asla el kaldırmadı." George'nin sesi itirafta bulunanlara özgür bir tona bürünmüştü.
"Bu duruma neden son verdiğimi anlatayım. Bir gün bir grup arkadaş Sacramento Nehri'nin kıyısında buluşmuştuk. Canım hava atmak istedi. Lennie'ye döndüm. 'Atla,' dedim. Lennie atladı. Tek kulaç bile atamadı. Sudan çekip çıkarmasaydık boğulacaktı. Onu kurtardığım için bir de bana nazikçe teşekkür etmesin mi? Ona atla dediğimi hemen unutuvermişti. O günden sonra bir daha asla böyle birşey yapmadım." (s.46)